Herr og Fru Grønseth på jakt (på kvar sine vis) etter "den forsvunne" julegaven frå Heidi. Etter at eg hadde halvvegs pådratt meg magesår fordi eg trudde
a) Eg hadde gløymt den att i Bergen,
b) Mista den på bussen frå Bergen,
c) Åpna den sjølv,
sa plutseleg pappa: Men æ føle æ har åpna en pakke me alle navnan dæmmes på. Mamma (svært skeptisk): Ja, ka va oppi den då, Joon, hm? KA va oppi den, liksom?...
... då kom eg på kva som faktisk var i pakken, for dei hadde nemlig åpna den..

At ein heilt familie kan bli råka av Alzheimer i løpet av ein julekveld, det trudde eg ikkje var mogeleg.

Alt er som normalt og ved det gamle i Slåttebakkane 70. Bortsett fra at vi mangla ei søster, ein mann, og to smårollingar, som befant seg på sørlandet i år.

Intet nytt i år heller. Marsipanfigurane våre blei like obskjøne som vanlig - kan ikkje serveres til gjester, og bør forøvrig helst holdes borte fra dagslys. Et velkjend triks for å kunne spise alle sjølv! :)

Det er merkeleg korleis ein knytter tekst og musikk til heile kjensla, lukt, smak og ikkje minst kvar ein hadde tankane og hjartet på det gitte tidspunkt. Dette diktet av Rudolf Nilsen song pappa til meg, medan han akkompagnerte seg sjølv med gitaren – då eg var sytten og heilt knust av kjærleikssorg. Det vippar meg framleis heilt av pinnen. Både på grunn av alle kjenslene det bringer fram – også fordi det er så fint: Jeg hadde sett dig lenge, der du kom for alltid vet jeg det, når du er nær - og hadde tenkt å hilse lett og koldt, fordi jeg ennu har dig altfor kjær. Slik vilde jeg forsvare mig med kulde og også verge deg på samme vis, så alle våre nye drømme skulde som sene blomster visne inn i is. Jeg hadde tenkt.. Men da du stanset med dette hemmelige gode blikk og dette fjerne smil, jeg vet så meget om - da skjønte jeg at planen ikke gikk. Jeg tok din hånd og følte fra dens flate et varsomt strøk, det lille kjærtegn, vi bestandig brukte i en folksom gate dengang da ennu intet var borbi Men det skal jo nevnast at eg no befinn meg i vinterland, med min kjære og på ingen måte har kjærleikssorg. Vi har det berre fint, speidar etter rev med lommelykt, går tur i skogen og sit inne med teppe over beina og med vin i glaset. Fin-fint!

Eg tenkte å utlevere mine facebook-venner. Sidan ein utleverer seg sjølv der, tek eg det herved litt videre. Skal vi sjå:

Elizabeth saknar nokon, eg veit ikkje kven. Bror skal leige ut ei leilighet, det veit eg allerede, for eg solgte han kirschstenger i går. Even er ferdig - sikkert med eksamen. Gratulerer! Sigrid er lykkelig, Vibeke skal på jobb, Ane har sletta favorittane sine på Mozilla og er forbanna for ho veit ikkje korleis ho fiksar det. Stakkar. Øystein takkar for alle bursdagshelsingane. Eg visste ikkje at han hadde bursdag.

Min far er svært fornøgd, av uvisse årsaker. Skjalg er sikker på usikre ting. Bra for han. Alexander og Joakim er begge tilbake i Bergen, medan Karen er i Oslo. Kristian er full i billettar til festen 2. juledag, det er berre å sende sms om nokon er interesserte. Heidi, stakkar, er sliten som ein sopp. Nathalia er framleis Miss Ugly Finger, men lykkeleg i dag likevel.

Marthe er madly in love with Nepal, Silje koser seg på stranda i Uruguay, Cecilie har dratt til Østerrike, Erik skal feire nyttår i Paris og Aleksander er på veg til Gran Canaria. Det er nokon som har det, tydelegvis.

Beate er klar for jul, Oddbjørn et ti kilo mandariner og Daniel er julebruskongen.

Trine derimot, er sjuk og heime frå jobb. Og finn sko ho kan sette på ønskelista.