Herr og frøken Nilsen

I og med at min oppdragelse har vore styrt ca 50 prosent av ein nordmøring med hang til "gittar" og visesong, har min musikksmak meir eller mindre frivillig blitt påvirka av dette. Det begynte med Lillebjørn, fortsatte med Joan og Joni. Og eg merker at det meste eg virkelig elsker av musikk har ein viss grad av visesong i seg.

Eg holdt på å rødme meg i hel når eg fekk kudos av Lillebjørn Nilsen på ein kommentar eg skreiv om Bert Jansch på Underskog. Og etterkvart som eg har blitt vaksen (?), ser eg kor kloke songer han har skrive. "En himmel full av stjerner" er utrulig forut for si tid, eigentleg. Det er rart å tenke tilbake på søstrene og eg som gaula denne songen som det festligste i verda, også er teksten så stor og alvorlig. Eg begynner å grine av den når eg høyrer den no. Sikkert av ein kombinasjon av nostalgi og ei djupare forståing av teksten. I tillegg til at den vart brukt i samband med Utøya i sommar.

Forresten begynner eg å grine av Knudsen og Ludvigsen også. Melodiane i versa er så triste! Høyr berre på "Kanskje kommer kongen" og "Dum og deilig"(ein høyrer det kun om ein greier å oversjå kam-spelinga). Men trist-fint, akkurat slik eg liker det.

Men det eg egentlig skulle fram til i starten, er at eg har hørt på Siri Nilsen i dag. Og herlighet, ho er flink!  Coveret er forresten tegna av dyktige Sanna, som har tegna det fantastiske bildet vi har på veggen. Siri skriv såre, fine, deilige tekster og har ein stemme av snø og vind og stjerner og alt som er bra. Eg liker "Brev" best. For det passer så fint no i november, når dei har hengt opp julestjernene i gata utan å slå på lyset, og Vegard skulle fylt 30 år, akkurat som eg gjorde. Sjølv om det gjer vondt, og sjølv om eg savner han kanskje enda meir enn eg gjorde før, så veit eg at inne i meg vil han bli like gammel som meg sjølv, kvart år og kvar einaste dag. Om ikkje anna.

har du det fint nå, er du et vakkert sted uten farer?
jeg har blitt stor nå, men skriver fortsatt brev til en som ikke svarer


og disse gatene er dekket av alle dine gamle fotspor
jeg følger etter dem så godt jeg kan
men jeg husker ikke hvor du tro
og jeg har ikke tid til hjertesorg, den må du ta fra meg
for det banker to hjerter i meg nå
det er så mye jeg vil fortelle deg
så mange ting du ikke vet, ubesvarte brev

Eg har lånt bildet og teksten her.

Som ein jet-motor

fyk dagane avgarde. Samtalane mellom kaffidama på hjørnet og meg sjøl handlar utelukkande om vêret og kor fort dagane går. Det kjennes som om det er fredag og mandag kvar dag, heile tida.

Så eg har tenkt tilbake på sommaren, de veit den som aldri kjentes som om den verken kom eller gjekk, som var ei boble med godt, vondt, bittert, søtt og salt. Som var varm og kald, og for andre sommar på rad bada eg ikkje i norsk vatn. I den anledning prøvde eg å sende over bilder for å illustrere min sommar tjue-elleve. Det gjekk ikkje. Mobilen ville ikkje samarbeide. Så eg skriv bildene her, så får de lage dei i hovudet sjølv:

Bilde 1:
Sein-april. Det næraste vi kom sommar, iallefall i forhold til varme og sol. Bergenfest og glede. Latter, venner og vin på taket. Musikk, ballongar og årets einaste nachspiel.

Bilde 2:
Fine kvelder på Legal. Bobler i blodet, fnisete jenter og skribling av pompøse ord på dogg frå varme kroppar på vinduet.

Bilde 3:
Ryggen til Cecilie som skuar utover stranda, høgt oppefrå, på ei klippe på Kypros. Etter tre kvarter surrande rundt som mygg i syltetøyglas fann vi vegen til havet. Og livet kunne ikkje bli bedre.

Bilde 4:
Brodert duk og utdelte kort for ein omgang trippel Idiot på verandaen, også dette på Kypros. Malibu og cola i glasa. Vi er då ikkje gamlisungdom for ingenting, må vite.

Bilde 5:
Tilbake i Bergen. Te, epler, mann og Morgenbladet på frokostbordet. Mannen er forresten ikkje på bordet, men ved sida av.

Bilde 6:
Anne Mari og eg. Arm i arm nedover smaua i byen eg elsker. I shorts, faktisk. Sushi på taket og vin kvar dag! Eg kan lukte ho på pikerommet lenge etter at ho har reist. Ingen lukter så godt som Anne Mari.

Bilde 7:
Maja, Leonard, mamma, pappa og eg på Askøy. Små barnehender sorterer blad frå blåbær på ei rist i hagen. Og den store sjøen vi bada i når vi var små er berre ein dam no. Vatnet er kaldt, men dei finaste ungane i verden dypper både tær og knær nedi likevel. Alle skjell og krabbeklør er skattar.

Bilde 8:
Nathalia og eg, ekstatiske på Rihannakonsert. Røde lepper, dobbel dose vin i plastglas. Og når sexbomba i bikini syng "Redemption song", grin eg auga mine ut for alle dei som ikkje fekk leve lenger enn til slutten av juli i dette året ingen nokonsinne gløymer.

Bilde frå weheartit

Oi. Eg er tretti.

Og ja, bare kall meg patetisk, men her eit par ting eg har hatt glede av i mi første veke som tredveåring:

1. Eg er like gammel som Britney, ergo har eg omtent likt utgangspunkt dersom eg også var koko, hadde barbert av meg håret og alt det der. Og dersom eg hadde hatt like vertøy som henne for retusjering. Det har eg forsåvidt faktisk, i kraft av å bu saman med ein photoshop-ekspert. Eg berre unngår å benytte meg av han (eg tipper han ikkje gidder heller - derav temafest på bursdagen)... Men eg også kan sjå slik ut som tredveåring!

2. Nokre av kundane mine insisterer framleis på at dei vil snakke med "ein voksen" framfor meg på jobb. Eg velger å tru at det betyr at eg ser ut som ein ungdom.

3. Dama på polet ba meg vise leg. Eg burde kanskje i samme slengen opplyse om at eg sa: Seriøst? Eg handler her heile tida, og kjøper altså alle desse boblene i anledning min trettiårsdag i helga. Dama i kassen repliserte: Er det sant? Åh, eg husker når eg fylte tretti... Etter dèt går alt nedover.

TAKK SKAL DU FAEN MEG HA!

4. Jaja.

5. Rester fra bursdag. Sjokolade kvar dag!

6. Og kake!

7. Og vin!

8. Britney.