Landet mitt. Folka våre.

Vårt og mitt lille land vart rista og forsøkt ødelagt forrige fredag. Den 22. juli 2011 vil aldri forsvinne som ein heilt vanlig dag. Eg var på Kypros. Cecilie og eg satt i skyggen under bartrær og såg utover det klaraste vatnet eg har sett nokonsinne, drakk øl og spiste sandwich med bacon og halloumi da eg fikk ein sms fra Heidi der det stod at nokon hadde prøvd å sprenge statsministeren. Eg såg for meg at nokon hadde kasta ein kinaputt inn vinduet hans. Vi skjønte ingenting. For ingen sprenger bomber i Norge.

Vi hadde planlagt å spise på restauranten vi gjekk forbi på veg til stranda kvar dag seinare den kvelden. Dei siste timane på stranda nevnte vi det med jevne mellomrom; kva kan ha skjedd heime? Eg kjende meg rar i kroppen. I den siste meldinga fra Heidi hadde ho skreve at ho ikkje trudde nokon var drept, men at VG på nett hadde mest om saken. Vi hadde ikkje internett.

Som planlagt gjekk vi for å spise. På restauranten med ein hage full av høner, egg, lime, auberginer og fersken i hagen. Der gamlefar satt i skuggen med ei øl kvar ettermiddag når vi gjekk forbi og sjekka korleis det stod til med egga i redet. Han sa kvar gong at vi skulle få egga i suppe neste morgon. Eg sa: "Noooo!" med tulletrist stemme og vi lo alle tre.

Når vi skulle bestille mat viste det seg at eigaren av restauranten trudde vi var tyske. Då han forstod vi var norske, sa han at det var forferdelig det som hadde skjedd i Oslo, han hadde sett det på nyhetene. Vi snudde oss for å sjå på tv`en bakerst i lokalet. Den viste berre greske såpeseriar. Bent sendte melding der det stod at ein mann i politiuniform hadde angrepe Utøya, at det var masse spekulasjonar og drepte ungdommar. Vi blei numne i kroppen. Ville berre tilbake til hotellet.

Heldigvis hadde vi nrk på rommet, og ettersom vi kom akkurat i tide til å sjå pressekonferanse med Jens Stoltenberg og Storberget etterfulgt av ein ny pressekonferanse på Politihuset, innsåg vi sakte, men sikkert omfanget av det som hadde skjedd heime. Dei meldte om ti drepte på Utøya og sju i regjeringskvartalet. Vi vart lamslåtte. Det var vanskelig å sovne, samtidig som vi var utmatta av varme, sol og sjokk.

Morgonen etter hadde tala på omkomne auka til 84 på Utøya. Åttifire ungdommar skutt på ei øy utan andre rømningsmuligheter enn å svømme i iskaldt vatn. Det var som om hjartet mitt revna. Vi gjekk til stranda omtrent uten å sei eit ord. Og kvar gong eg var i sjøen, tenkte eg på dei som hadde svømt for livet langt der vekke. Heime, i landet mitt.

Det var surrealistisk å tilbringe dei to siste dagane i solsteiken på ei gresk strand, medan morgonane og kveldane vart tilbragt grinande foran tv med hjerteskjærande, norske nyheter.

Mandag kom og vi skulle heim. Vi fekk aviser på flyet tilbake. Mellom taxfreeposer og skrikande ungar, med skjelvande, brune hender las vi historier frå øya. Det hadde faktisk skjedd.

Vi landa på Flesland klokka ti på kvelden. Den første meldinga eg fekk når eg slo på telefonen, var frå Linn, som lurte på om vi ville vere med i rosetog. Eg såg for meg eit tog på størrelse med det på allehelgensaften, og skulle ønske eg kunne ha vore der.

Nyhetene på tv når eg kom heim var overveldande. Mengden menneske i lys- og rosetog over heile landet var ubegripelig rørande. At så mange menneske samla seg i sorg og støtte var like overveldande som angrepa var grusomme. Stolte, uredde, hand i hand gjekk hundretusenvis av folk ut i gatene ein skulle tru ville vere folketomme og prega av redsle. Barack Obama sa han aldri hadde sett liknande og at Norge i den samanheng var det største landet i verda. At det var nettopp han som sa det, er likegyldig. Men at det blei sagt, og at verda såg oss og var overraska, støttande og imponerte, det er viktig. Det gjorde meg så stolt.

Eg syns det er vanskelig å skrive noko om dette, på mange måter føler eg at eg ikkje har rett til å føle noko rundt det. Men no har eg gjort det likevel. Eg er ufattelig heldig som ikkje på nokon måte har mulighet til å forstå smertene og traumene til dei som opplevde 22. juli på Utøya. Men det hindrer meg ikkje i å føle med dei som var der, dei som har mista nokon, på dei som enda ikkje har blitt funne, og på alle dei som bidro på ein eller annan måte. Alle dei som er tvungne til å fortsette å leve, sjølv om det er det vanskeligste dei kjem til å måtte gjere nokonsinne.

Eg er stolt av landet mitt, og så ufattelig glad for å vere ein del av eit folk som snur noko grusomt til det beste dei kan, uansett kor vanskelig og tungt det er. Noko betre enn hat og krig. Fred og kjærleik.