Tur, telling og turtelling.

Vi har hatt varetelling på jobb i helga, og heile uka gjekk med på førebuingar. Endte opp med å telle alt fra agurkskiver til sokker både før og etter jobb. En - to - en - to - ferdig. Deilig å ha det overstått, jentene jobba som heltar alle saman, som vanlig. Så i formiddagdag klokka to var siste tall tulla og vi kunne gå heim.

Bergen viste seg frå si aller beste side i dag, litt kaldt, berre. Så eg pakka meg inn i boblejakke, skjerf, lue og votter og gjekk for å lufte vekk tall og tekstiler frå hjernen. Med Arcade Fire på ørene var eg egentlig litt mutt til sinns i starten, men det gjekk fort over. For her-lig-het kor deilig det var å vere ute i dag! Rundt Store Lungen var det nesten antydning til knoppar på trea! Iallefall om eg myste og la godviljen til. Og då eg snudde nasen tilbake mot byn hadde sola gått ned og himmelen var rosa og timen blå. Ved brannstasjonen er det byggekaos og fire gigantkraner midt i det heile som forstyrra utsikten litt. Men det var så vannvittig fint, og eg blei varm om hjartet og tenkte: Bergen; eg elsker deg, baksida av deg inkludert. Så vart eg skjelven i knea, kom på at eg hadde spist altfor lite, og gjekk heim med månen over meg, tynn som ei negl.

Bildet lånte eg her.

Bare fire måneder til nesten sommer.

Eg lengter og venter, blar igjennom bilder fra den forrige sumaren, og seier "åh!" inni meg. Og kan nesten kjenne sola krible på skuldrane og nasen, kjenne saltet frå havet brenne på tunga og den deilige følelsen av å ha på "guttefjeset" uten å vere ukonfortabel med det, ettersom fregner er finare enn mascara. Kom snart, sol! Eg savner deg!

I mellomtida har eg begynt å sjå "Six feet under" igjen, og det kjennes endelig som om det går greit å begynne på nytt. Forrige gang var eg altfor rask, og starta over igjen rett etter det var slutt. Det kjendes som eit krater i hjartet når alt var forbi, men desto vondare å prøve igjen. Eg visste jo alt om alle. Denne gangen kjennes det nesten heilt ferskt igjen. Bortsett frå at eg kjenner små rester av totusenogseks klø meg i bakhodet. Men berre såvidt. Og det er heilt greitt.

Ellers har dei pakka nabohuset inn i plast, så eg føler eg får ein stor og litt skummel presang i ansiktet kvar gong eg ser ut vinduet. Og så skal eg jo snart bli tante igjen, og gleder meg sånn. Eg lurer på om han har brunt eller lyst hår, blå eller brune auge, om han er kul, stolt og vil bli glad i livet sitt og tanta si. Eg håper dèt. 

Dagens observasjon:

Etter å ha tråla diverse meir eller mindre halvgode blogger, ettersom eg ikkje veit mitt eget beste, har eg komt fram til at "Nei, du blir ikkje penere jo lengre øyevipper du har." Om det ser ut som du har bart på øyet har det faktisk gått for langt.

Det var alt, takk for meg.

Bilde

Med blanke ark og fargestifter til.

Der var vi i gang med 2012! Det starta ganske heftig, med mykje mat, mykje dans, mykje vin og mykje moro. Vi sto på taket i vind og regn og ropte "wohooo" til kvar einaste rakett, og eg lo meg i hel av smilefjesrakettane fra Bergen kommune ettersom 90% av dei var oppned. Okei!

Eg prøver eigentlig å vere eit av dei menneska som insisterer på å ikkje ha nyttårsforsett. Å bli eit bedre menneske forsøker eg på for det meste, det er litt frekt å trenge eit nytt år for å ha ein grunn for akkurat dèt. Slutte å røyke gjorde eg for årevis sidan. Slutte å spise sjokolade blir ikkje aktuelt. Begynne på treningsstudio gir meg epilepsitendenser. Å slanke meg utgår. Eg vil for alltid elske mat, og tar meg sjølv titt og ofte i å glede meg til neste måltid mens eg faktisk spiser.

Men: Eg rørte meg lite heile desember. No har eg tilfeldigvis begynt med dèt igjen. Og det kjennes deilig. Utelivet rocker! Den "friske lufta" i Bergen er riktignok ikkje den friskaste i verda. Men ute er no ein gong ute. Og der vil eg finnast titt og ofte framover! Røden og eg. Bli med dei som vil!

(På mandag skal Johanna og eg på vår første prøvetime på Yogarommet. Det har ingenting med nytt år å gjere, det er totalt tilfeldig at den kom no i januar.)

Bilde herfra.