I dag kan eg skrive og skrive, og det kjennes som om noko endeleg har løsna. Eg trur det begynte i går, og vart utløyst av noko så banalt, samtidig så stort som ein medaljeseremoni under OL. Hjartet mitt tåler det ikkje. Så eg grein, grein og grein. Mykje kjensler.
Eg grin litt i dag også. For ting som går over, ting som aldri tar slutt. For slikt som aldri blei noko av. Menneske som slutta å leve. Som aldri begynte. Og så gret eg litt over folk som ikkje klarer å sjå kor bra dei er, og som ikkje skjønner at dei må vere gode mot seg sjølve.
I mens høyrer eg på min nyoppdaga favoritt, Andrew Bird. Og han gjer det faktisk ikkje lettare å slutte å gråte. Men det gjer ingenting. For mange månader uten gråt er ikkje bra for nokon, og eg velger å sjå på det som ein slags detox.
Sånn. Ferdig.
Bilde herfra.
2 kommentarer:
Å, dette ble sterk kost for en fødeklar hormonhaug. Tviler litt på om jeg klarer å tyde "bevis du ikker robot" gåten gjennom disse tåreduggede brillene :S
Neimen, søte mama, det var ikkje meininga. Du greide robottesten, da. Og er min favorittrobot <3
Legg inn en kommentar