Onkel Jan Harald

Tanta mi var forelska. Skikkelig masse. Mulig ho hadde vore det før, men isåfall var eg så lita at eg ikkje merka det. No var det ordentlig, visst. For ho tok han med heim til oss i rekkehuset. Han hadde fint og litt fluffy hår, tynn kropp og veldig fin bart. Han lukta parfyme – det gjorde pappa aldri. God parfyme, merket var visst Ferrari. Han elska bilar. Og oss. Søstra mi og meg. Han hipsa og kasta rundt på oss og kalla søstra mi ”skolebølle”. Det var berre fordi ho akkurat hadde begynt på skulen. Ho var langt ifrå ei bølle, iallefall. Ho var alltid berre snill. Eg vart misunneleg og sa med den litt skjerande stemmen eg seinare veit eg hadde fordi eg har hørt meg sjølv på kassett at ”ka er eg da, onkel?”. Eg var barnehagebølle. Også kasta han meg opp i lufta. Eg var så liten.

            Seinare var vi i Tyskland. Vi sov ei seng som vi dro ut av veggen som ei skuffe på skrå. Eg husker ferien for rare telt på stranda, som vi sola oss i, og at eg ei natt grein skikkelig masse uten å vite kvifor. Eg liker å tru eg hadde vondt i magen. Eg hadde sikkert det, altså. Uansett, onkel likte å hive på meg. Høgt, høgt  opp i lufta, sikkert for å vise at han var sterk, og for å få høgfrekvente hyl frå kroppen min. Ein av dagane  var vi ein stad med lavt tak. Eg trur ikkje eg eigentleg husker dette, eg berre trur det fordi folk har fortalt meg alt så mange gonger. Det var lavt tak der han heiv meg i lufta, og han ville hive meg høgare. Dobbelt så høgt var vel omtrent dobbelt så gøy.

            Det som var dumt, var at når onkelen min  trudde han hadde gått bort fra taket og kysten var klar for å kaste meg enda høgare opp, tok han feil. For det var ein bjelke rett over der. Den var visst av jern, og han beregna kastet ganske bra. For eg traff bjelken med hodet først.

            Men eg har fått mange smell i skallen både før og etter. Eg veit ikkje om eg kan garantere at eg ikkje har tatt skade av alle sammen, men det trur det har gått nokonlunde greitt. Eg greidde jo å lære å skrive, i det minste.