Å, kom vi sover över

Eg har voldsom hangup på Veronica Maggio om dagen. Magisk fin, deilig, trist-fin pop medan ein ventar på sommaren. Dei seier i avisa at den kjem i morgon, neste veke, at den har komt. Men dei lyg. Eg har ikkje gått barføtt enda, og heller ikkje svømt i verken hav eller vatn. Og inntil eg har det, er det framleis vår.

Bent er i Sverige for å fotografere Hansen sin haustkolleksjon (eller treffe Veronica Maggio?) og eg har hatt familien Grielsen på middag etterfulgt av is og yatzy. Eg mistenker at Maja kan bli ein skarp konkurrent i framtida. Ho gruste oss alle, og eg husker mine egne seks år gamle fingre som telte prikkar og hadde ein skjelvande angstball i magen, eg hater framleis å tape. Ein is-høg Leonard var litt mindre interessert, men desto meir engasjert dei gongane han gadd å trille: "Eg vant, eg vant, hurraaaa!" Stas med besøk av yndlingsungane med foreldre på ein slapp søndag.

No ser eg på klokka og teller ned til mannen skal komme heim igjen, så vi kan ha fri saman i morgon og sole oss i parken. Det er lov å håpe!

Her er litt av yndlingssangen min fra Satan i gatan.

Jag är for full
Du är för ung
Jag ser dig prata men hör inte et dugg
Letar mig ut
Blinkande ljus
Andas, andas, allting snurrar rundt

De stänger men ingen bryr sig
Blir blind när alla lamper lyser
Mm, det här är värt att dö för
Jag tror mitt hjärta blöder

Jag er så svag
ger dig en kram
Jag ser dig ringa men har inget val
Vi går på rad
Sotiga barn
Barfota føtter gennom hela stan

Altså, no kjem de til å bli sjokkerte,

for eg skriv mitt andre innlegg på ein og samme dag! Eg ser nemlig at eg har fleire besøkande om dagen, noko som faktisk sjokkerer meg litt i og med at det skjer lite her. Og eg er jo her for your entertainment!

Eg har jo vore heime aleine i nesten tre veker og har hatt mykje fritid. Spesielt sidan det har regna, regna, regna og regna. Ingen som bur i Bergen kan ha klart å oversjå akkurat dèt. Men eg veit ikkje kva eg har gjort desse vekene, egentlig. Eg har iallefall merka at Bent kanskje er flinkare enn meg til å tømme oppvaskmaskina. For eg føler eg har tømt den tusen ganger og får narkolepsi av kjedsomhet kvar gong. Så eg har konkludert med at det faktisk er gøyare å vaske opp sjøl. Ellers har eg fått bekrefta at det ikkje er lurt å springe ned trappa med høge hæler etter å ha sett fyrverkeri 17. mai med tretten glass bobler innabords. Blåmerkene er borte no, men det var ein fin hyllest til nasjonaldagen å sjå ut som eit norsk flagg over heile underkroppen.

Ellers har eg vore relativt flink til å trene og drikke meir vin. Mulig vinninga gjekk litt opp i spinninga. Eg har jobba mykje. Innsett at om folk heiter "Plage" til etternavn (det er sant!), så er det ein god grunn til akkurat dèt. Kjære fru Plage, om du les dette: Det er heilt greit at du held deg i Ytre Arna.

Eg har skrive fleire barnedikt. Av alle ting.

Hatt besøk av mamma og pappa i anledning Rune sin disputas. Vi koste oss veldig og Rune gjennomførte disputasen strålande og vi var superstolte. Eg fekk ikkje tid til å lese heile avhandlinga hans før Bent kom heim. Det gjorde han nemlig i går, og det var godt å ligge inntil ein kropp igjen og ikkje berre reserveputa.

I morgon skal vi til Sogn for å feire 40-årsdag. Det gleder eg meg til! Vi skal kjøre verdens minste bil dit, og eg regner med det blir sol og glede!

Det er sikkert nokon som syns det er sjarmerande at det regner i Bergen heile jævla mai. Men nok er nok, Per Kokk!

Eg kan ikkje bake.

Forrige gang eg prøvde var til bursdagen min i november. Bent syns eg hadde lagd "fantastiske biscotti". Problemet var at eg hadde prøvd å lage brownies. Og at det smakte biscotti hadde kun vert bra om det faktisk var det eg hadde meint å bake.

Sjokoladekaka til Molly sin bursdag var heller ingen stor suksess, da eg langt uti røre-mekkinga oppdaga at eg skulle bruke ei form på 15 cm - noko som eg vil påstå er ein vits av ei "kakestørrelse". Ingen normale mennesker eig vel ei femten centimeter stor kakeform uansett. Vel. Eg putta røra i den minste formen eg eig, og resultatet blei deretter. Søstrene og eg skulle ut og spise tapas først, og eg hadde altså eplekjekt tatt på meg å bake kake. Vi tok med oss kake fra Deli de Luca på veg heim, og søstrene mine holdt på å le seg i hel når dei såg den miserable kuruke-kaka som låg på disken på kjøkkenet. Jaja. Eg trøster meg sjølv med at mine siste og totalt katastrofale bake-prosjekt kom fra samme bakebok. Det er sikkert noko feil med oppskriftene.

Fint bilde? Eg elsker det! Sjå meir her:
http://www.jacobsutton.com