Leonard vart fødd, han. Natta etter listeskrivinga. 8. september, på Tante Bitten sin bursdag. Han er så vakker, så liten, like mørk som sin stolte mamma og dermed like stolte storesyster og pappas totale motstykke. Fyrste gongen eg såg han, var det nesten som om eg allereie kjende han frå før, siden han er heilt lik babybildene av Heidi. Svart hår, dei brunaste auga, som ser blankt og klokt og stille på oss kvar gong han er vaken.

Så no har eg to tanteborn, har på mystisk vis nok ein gong blitt overvelda og automatisk fått plass til enda meir kjærleik å dele ut til lille-L. Han er så fin! Eg er så stolt! Neste helg skal vi til Førde alle saman, og eg er einig med mamma i at det vert nesten like kjekt som jul:)