Eg er heime i Førde. I går såg eg i fotoalbum frå min barndom. Eg likna ikkje på nokon når eg var baby. Eg var det eg helst vil kalle "brun og fin", men som mamma insisterer på var gulsott, eg hadde ekstremt masse hår, og såg ut som ein eskimo. Naboane sa eg likna på postmannen. Eg veit ikkje om det er sant. I den seinare tid hadde iallefall postmannen lyst hår og pottesveis. Og bart, forresten. Då eg var på leiskule som seksåring, fann eg mitt indre, og hittil framleis blant topp 3 av skjulte talent (ja, dei andre to er brua og spagaten). Dette talentet består i å kunne bøye det øverste leddet på fingeren i 90 graders vinkel. Det ser heilt sjukt ut, og eg kjenner ingen andre enn meg sjølv som kan dette i så ekstrem grad. Iallefall ikkje før eg såg Jahn Teigen på framsida av Se & Hør gjere nettopp dette. Han hadde dette talentet på grunn av leddgikt, men smilte like blid fordiom. Og eg fekk ein støkk i hjartet når eg såg det. Eg lurte lenge på om dette kunne vere tilfeldig, eller om mamma på ein måte hadde vore på konsert omlag ni månader før eg kom til verda. Ein veit aldri med groupies, og det kan jo hende det var fleire grunnar til at Jahn Teigen alltid gjekk på full guffe på platespelaren når mamma vaska huset. Eit stakkars barnehjarte vert lett forvirra over manglande likhetstrekk med sin påståtte far (for eksempel hadde eg verken briller eller bart), når slike mystiske "tilfeldigheter" kjem for ein dag i bladhylla på Rema. Heldigvis fekk vi eit bilde av pappa sin far og alle hans søsken då eg var femten. Likheten mellom pappa si tante og meg sjølv var så slåande at eg nesten vart skremt. På bildet er ho også rundt femten, og sit rakt og alvorlig med blikket rett i kamera og ser heilt ut som meg. Ein ting mindre å bekymre seg over. Likevel, eg har hørt Jahn Teigen såpass mykje på plate at vi har eit band som ikkje slites så lett. Tipper ingen andre ungar har sunge høgare og med meir innleving "Du er en sheeell-stasjon!!!" (Også kjend som "Du er en sensasjon" for dei som faktisk kan norsk og høyrer etter på tekstane). Vel, Jahn, det kunne vore du og eg, men beklager - både hjartet og gena mine høyrer til ein John. Men gratulerer med overstått! Du er ikkje så verst du heller!

"Hentesett" Vanligvis er ordet ei betegnelse på kleda barnet har på seg når det forlèt sjukehuset og er nyfødd og alt det der. Anita og Jahn hadde fått heimestrikka hentesett til seg sjølve, dei. Og eg syns det er så umåteleg vakkert. Matchande blå angora - that`s real love, baby!

"Rødjakkedamen" har blitt eit fenomen på jobben min. Dama har, som de sikkert allereie har gjetta, rød jakke. Ho har gyllent hår, klippa i ein fasong totalt annleis enn alt anna eg nokonsinne har sett. Ho har ikkje-eksisterande hår foran øyrene, fordi det er klippa rett av i kant med augebryna. Ein kan kanskje betegne det som ein heilt fullstendig gjennomført skål-klipp. Rødjakkedama er innom gjennomsnittleg ein gong i månaden. Ho handlar alltid hos meg. Eg trur det er fordi ho har ein tendens til å komme like før stengetid og då er som oftast eg på jobb. Det er nok forresten også fordi eg er den einaste som klarer å vere tolmodig lenge nok til å hjelpe henne. Eg veit etterkvart at Rødjakkedama bur utan andre menneske, men ho har minst to kattar. Ho er veldig glad i desse, det merker eg, samtidig snakker ho alltid litt halvstygt om dei; Dei røyter veldig, er skikkelig snobbete, ho får dei ikkje til å spise vanlig kattemat, dei grin seg til luksusmat frå dyrebutikken. Dessuten har dei eit stort forbruk av fleecepledd, og det er der eg kjem inn i bildet. Denne dama er eit komplekst menneske (vel, kven er ikkje dèt?) - på den eine sida verkar det som om ho syns det er ei ekstremt stor utfordring å gå til ein butikk og forklare sitt behov ved å ta kontakt med andre menneske. På den andre sida virker ho totalt utsulta på mellommenneskelig kommunikasjon; ho får liksom ikkje nok, samtidig som ho syns det er slitsomt og veldig vanskelig. Etter å ha hatt Rødjakkedama som kunde mellom tjue og tredve gonger, veit eg handlingsmønsteret til minste detalj. Ho kjem smygande inn, vandrar langs hyllene. Held seg langt unna dersom eg har andre kundar, men beveger seg liksom-tilfeldig ganske raskt i mi retning om eg er aleine. Plutselig er ho der, berre. Og eg kan spørre kva eg kan hjelpe henne med i dag. Ho skal ha fleecepledd. Kvar gong. Ho finn dei på førehand, slik at ho alltid har to stykker og velge mellom. Minst eitt av dei er alltid raudt. Rundt juletider har ho rekord i å ha vanskeligheter med å bestemme seg, då graden av ulike fleecepledd i raudt er høgare enn resten av året, og vi kan risikere at ho må velge mellom fire ulike, røde. Då får til og meg eg min tålmodighet kraftig sett på prøve. Uansett, Rødjakkedamen ser meg sjeldan i ansiktet, ho mumler, trekker den eine munnviken ofte til side og ser rimelig mutt og oppgitt ut medan ho skal bestemme seg. Choices, choices, liksom. Det eine eller det andre - eller (helst ikkje) det tredje? Sukk, kattene klorer og biter hull i pledda, men dei må jo liksom ha pledd, sant, for dei må jo ha det koselig, det er jo viktig både for katter og menneske. Jada. Det er jo dét. Prosessen for avgjerd lakkar og lir, ofte tek det meir enn tjue minutt, og ho vil helst ha meg der heile tida. For å hjelpe henne med å bestemme seg, men eg veit jo at det ikkje er vits uansett. For når ho endelig har bestemt seg, kjøpt teppet, betalt og eg har lagt det i posen. Sagt hadetbra! Da går Rødjakkedamen. Til trappa. Så snur ho, kjem tilbake, og har ombestemt seg. Kvar gong. Forrige gang ho var i butikken braut Rødjakkedamen mønsteret. Midt i "skal-vi-se-hm-em-det-eller-dèt-ka-skal-eg-velge-eg-vet-ikkje", fortalte ho at ho hadde vore hos frisøren dagen før. Åja, sa eg, ja, det kan eg jo sjå, forresten, at du er nyklipt. Men det var eit problem, nemlig, ho vart ikkje heilt fornøgd, så ho hadde prøvd å rette det litt bak, uten speil og ikkje med spesielt god saks. Jasså? sa eg, og merka at eg begynte å stusse litt på kva som egentlig foregjekk no. Brudd i rutinene, skummelt. -Helt ærlig, er det veldig stygt? sa Rødjakkedamen, såg meg rett i auga og snudde seg rundt. Eg fekk heilt panikk. Det var krise. Det såg heilt forferdelig ut. Og kva skulle eg sei? Nokre tilfelle er for ekstreme til å lyge og sei Neeida, detvar så fint, så. For i bakhovudet hadde ho ei trapp. Ei veldig skeiv og veldig ustrukturert trapp. Nokre stader kunne ein sjå hovudbotnen. Shit. Eg sa at eg på ein måte kunne sjå at ho hadde gjort det sjølv, men det var ikkje veldig stygt. Kanskje ho skulle gå innom frisøren igjen og spør om dei kunne fin-klippe det litt? Det kunne dei jo sikkert fikse. Dessuten ville det vel vokse fort ut igjen. Ja, det kunne ho jo. Etterpå bestemte ho seg for pledd. Når ho betalte nevnte ho i forbifarten at ho hadde bursdag. Eg sa Oi, hurra, da må jo du spise kake i dag! Ho likte ikkje kake. Og når ho kom til trappa, snudde ho ikkje. Ombestemte seg ikkje, denne gongen. Eg håper ho kjem tilbake.

Eg vakna. Med internettdekning! Det var haust. Gjekk tidlig fra jobb. Forvirra - kva gjer folk midt på ettermiddagen når dei ikkje jobber? Må dermed blogge att. Er nødt. Men kjenner fingrane ikkje heilt veit korleis dei gjer det meir. Var det slik det var, altså. Å skrive på data. Notatbøkene mine er jo endelause og fulle av merkelege snuttar skrive i raudvinsbris, dei blir ikkje publiserte med det første. Ikkje her iallefall. Dei skal den andre bloggen få. Dykk spesielt utvalde kjenner jo adressa. Den har stått stille i det siste den også, stakkar. Kva hender i livet mitt, egentlig? Eg husker ikkje korleis eg fekk så mykje utav så lite, egentlig. Ikkje at livet og kvardagane mine er "lite", altså. Men det er ikkje spesielt spanande. Sist gong eg møtte Knut frå vidaregåande sa han at han brukte stikke innom bloggen min (korleis visste han om den?) og han betegna den som "trivelig" eller noko i den duren. Eg føler faktisk livet mitt er noko anna enn "trivelig", men eg veit ikkje kva eg skal kalle det. Søstrene og eg var i Oslo på Tori Amos-konsert. Det vil eg ikkje karakterisere som "trivelig" heller. Det var faktisk spektakulært og fantastisk. Ho er seg sjølv framleis, like koko-gal-fabelaktig der ho satt i knallgul lizardkjole i verdas fjongaste skyhøge stilettar og spelte tre tangentinstrument samtidig. Det slo lufta utav meg. Vi har hatt mange stunder saman, Tori og eg. Svært på kan kallast trivelige, men bortsett frå dèt, har vi vel vore innom heile spekteret. Det kan forresten hende han kalla bloggen min småsøt også. Er den det? Småsøt?