I går fekk eg to fine presangar. TO, tenk - og begge to skattar av ei heilt anna verd. Det er ei kjend sak at eg er lettrørt, blir kalla Grine-Trine og tilogmed fekk Kleenex til jul berre av den grunn. Så i går kom Synna heim frå loppemarked med ei bok som handla om meg: "Grine-Trine gir seg ikke", heite den. Den er frå 1948 og ytterst bedårande. Her kjem eit lite utdrag: "...i det samme svingte postbudet inn i gården, og han hadde et brev til Trine. Det var fra Søren, og han skrev: Kjære Trine! Skipet seiler i dag, og jeg skal av sted med det samme, så jeg kan ikke komme ut og si adjø til deg, men jeg skriver fra neste havn. Din Søren. Guttene hadde sett interessert på Trine mens hun leste brevet. Nå så de at hun begynte å gråte. Åffer griner du? spurte de deltagende. Hun rakte dem brevet, for hun gråt så hun ikke kunne få fram et ord." Høres kjent ut. Og ja, eg måtte grine litt når eg fekk boka. Herlighet, da. Det skulle vel berre mangle. I tillegg fekk eg ein cd av Mannen, ein tributecd til Joni Mitchell, min Joni. Han har skjønt det, Mannen. Eg har ikkje fått hørt på den enda, siden eg har vore oppteken med å prøve å sove, prøve å sminke vekk at eg ikkje fekk det til, vore på jobb og sniffa handklestøv til den store gullmedaljen. Og no sit eg her. Men no går eg ut i sola. Men gleder meg til å høyre på den. Og på måndag kjem Tori si nye. Trine er heldig. Ho er det.