Om eg hadde fått den kvelden igjen. Då du var akkurat slik du alltid har vore, og alltid burde fortsette å vere. Om eg visste at det kanskje var siste gangen eg såg deg slik. Deg, fullt og heilt - fantastisk, så fullstendig deg som det er mogeleg å få deg. Då ville eg aldri latt kvelden slutte. Eg ville halde deg vaken, med dårlege kort-triks, med turning og elendige fyllehistorier, eg ville ha stått tett inntil deg framleis, vi skulle hatt kvar vår øl i handa, som aldri vart tom. Vi skulle ha sett Garden State saman, vi skulle ha grått og ledd. Sett alle reprisane av Grand Prix medan vi åt makaroni (eg litt mindre entusiastisk enn deg til makaronien, vel å merke). Du skulle ha vist meg musikk eg ikkje har hørt før, som du visste at eg ville elske momentant. Vi skulle ha ledd av dei gamle avis-historiene våre. Prøvd å finne dei raude trådane i dei. Og kanskje i livet generelt. Men vi ville vite at vi ikkje fann nokon tråd uansett kor hardt og lenge vi leita. Og det er på ein måte der eg er no også. Eg kan ikkje forstå det. Dagen forsvann, vart brukt opp. Og det knuser hjartet mitt. Kvelden var perfekt allikevel. Om eg visste det skulle komme fleire slike, iallefall.