Ting er triste om dagen. Vegard, fine, gode Vegard, har fått beskjed om at kreften har spredd seg så mykje at legane har valgt å avslutte behandlinga. Denne beskjeden er foreløbig den siste i ein serie av mange, som gradvis har berre blitt dårligare og tristare for kvar gong. Eg har problem med å forhalde meg til det. Nettene er urolege, eg drøymer ein vill miks av draumar. Nokre der alt er som det var før, der Vegard er stor og sterk, har glød i huden og varme i auga, ler den rare og fantastiske latteren sin og forteller om dei fine jentene han har klint med i det siste. Og nokre draumar som er fulle av sjukdom og mørke. Der eg kan sjå korleis kreften har tappa han for glede og krefter. Der vi gret begge to, og ingen av oss veit korleis vi skal handtere det. Og så er det liksom slik det er. Bortsett frå at eg ikkje har snakka med Vegard på ei stund. Og veit ikkje korleis eg skal gripe det fatt. Eg har lyst å sjå han, klemme han og snakke med han. Spørre om han er redd, kva han tenker, korleis draumane hans er, om han framleis har nokre. Men vil ikkje trenge meg inn på eit område der han kanskje vil vere aleine. Uansett - Vegard - om du les dette: Du er i tankane mine heile tida. Eg er så veldig, veldig glad i deg. Eg håper at du finn glede i noko framleis, musikken og filmane dine. At du innimellom smiler, heilt ekte, og kan kjenne at du er glad - for noko eller i nokon - same kva, berre du ikkje kjenner kun på smerte.