Sidan alle vi skattekistefolk er åttitallsfolk (unntatt Marte som er nittitalls, men sikkert har sett reprisar), huskar vi vel vår venn Gullars. Eg meiner han oppfant verdas beste kodespråk då han røymde og la att eggeskal og rømme på kjøkkenbenken. Marianne tok den med ein gong. "Eggeskall og rømme?! Eg skal rømme?! Gullars har rømt!" Heidi og eg hadde Gullars kassett, og eg kan heile utanat den dag i dag. Eg var spesielt fan av songen der han beklaga seg over å vere så liten. Det var vel kanskje fordi eg kjende meg litt att, sidan eg alltid var både yngst og minst i gamle dagar. Her kjem eit utdrag frå songen: Det er dumt å vere liten, når alle andre er så store det er dumt å bli så sliten at du sovnar undar bordet det er dumt å ha så liten kropp at du nesten ikke rekker opp Faktisk kan ein jammen kjenne seg igjen litt enda. Sjølv om ein no veks kun i bredden.