Uff, det er så drit og teit å være lei seg, og ikkje heilt vite om det ein gjer er rett eller ikkje. Det føles idiotisk å ikkje få sove om natta, når ein var så sikker for litt sidan, men plutseleg kjennest det annleis. Føler eg har ei kald klo om hjartet, har aldri likt tanken på at folk og ting og kjensler skal forsvinne heilt, men veit jo at det berre er slik livet er. Men eg skulle likevel ønske det ikkje var sånn.