Det var den dagen 2011 slutta.

Og eg skulle tenke på kva det hadde lært meg, dette året. Vel... Sjølve året kan vel ikkje ta æra for min lærdom iløpet av det. Men det eg har lært litt, noko av det visste eg riktignok frå før, men nokre ting har blitt enda tydeligare. Blant anna dette:

1. Hald dei nære og kjære enda tettare til brystet. Vi er så små og skjøre, alt kan skje, når som helst. Det gjeld å elske mens ein kan.

2. Å fylle 30 er faktisk heilt greit. Ingenting endrer seg, bortsett frå fleire grå hår. Og dei farga eg vekk i dag. Hadet!

3. Eg kjem aldri til å slutte å gruble mest når eg egentlig skal sove. Dagbladet kan skrive igjen og igjen at eg skal "sette av en time til å tenke på bekymringer, og når timen er over - slutt å tenke på det". Berre å drite i. Det går ikkje. Natta vil fortsette å kreve grubling frå meg.

4. Musikk vil aldri slutte å gjere meg uanstendig lykkelig, og eg gleder meg allerede til fleire konsertopplevelser i 2012.

5. Eg kan klare meir enn ett nachspiel iløpet av ett år, dette på trass av min høge alder. Eg sikter mot 3 (!) i  det neste året, og vil dermed sprenge alle tidligare rekordar.

6. Å være menneske kjennes framleis rart, spennande, overraskande, vondt, godt, skummelt og veldig, veldig deilig. La det for alltid fortsette å vere alt det!

Og sidan det er tradisjon, siterer eg Tori, som framleis er min muse i mykje, som ga meg ein av dei aller mest magiske augneblinka i mitt liv dette året, på Sentrum Scene i oktober:

Sights and sounds
pull me back down another year
I was here


Måtte det nye året bringe mykje glede til alle mine!

Bilde herfra.

Lille, lille, lille julaften;

Eg er stressa og stiv i alle musklar, har rester i hodet fra verdens slemmeste migrene på søndag og rødsprengte blodårer i auga. Men det gjer ingenting. Eg har pakka inn alle gavene, og etter en smule søvn og litt jobbing setter eg meg på bussen heim i morgen kveld. Til heimen min i Slåttebakkane, til mamma, pappa, Marte, Heidi, Rune, Leonard og Maja. Til julepynta tre, peis, varme, kos og kjærleik. Legge meg pladask i senga og sove til småfolka syns det er morgon (sikkert sånn i sekstida), stå opp til godteri og julefrokost, Askepott, Julestjernen og stress før paljettane og fjeset er på og vi sit godt plassert på ein hard kirkebenk ("Ka skal vi der?" spurte Maja når eg lurte på om ho skulle vere med tantene og bestemor i kirka på julaften. Eg sa vi skulle synge julesanger og dermed var saken avgjort; She`s in!). Til bords, til mat, til mjuke puter, mjuke smil og mjukt lys fra hundre stearinlys. Åh, lykke.

Bilde herfra.

Snö

Eg venter.

Og venter. Og venter. På at det skal bli jul. Og på at eg skal ha ein liten skapning med snøblondt hår på madrass vedsiden av meg om natta. Og på at lille mennesket skal få meg til å sjå kor fint det egentlig er med jul.

Frøkna eg skal dele rom med er Maja, herligste jenta på planeten. Lille mus som fyller sju på nyttårsaften. Som får meg til å bli stor og liten på samme tid, på samme måte som Leonard-bror lager fontene av store følelser i et tante-hjerte, på ein måte ein ikkje visste fantes.

Og desse to skal bli storesøsken i februar. Til eit nytt folk som igjen kjem til å generere ein slik kjærleik at ein blir matt av heile greia.

Å vere tante det aller, aller beste eg veit.

K-k-k-Katie!

I min sein-novemberblues fant eg igjen ein gammel venn på Spotify. Åh-åh-åh, kor eg har savna Kate Bush! Eg visste det berre ikkje før eg satt her med "The kick inside" på ørene mens eg lata som eg var godt i gang med heimelaga julegaver (haha, liksom)(men eg har laga ein, altså).

Før høstferien i 1997 kjente eg kun til Babooshka, og den var jo heilt okei. Det var før Caroline og eg fekk dra til Bergen og besøke storesøstra hennes (eg skjønner ikkje heilt korleis dèt gjekk til uten kamp, siden eg berre var 15 og hadde foreldre som var skeptiske til det meste. På generell basis. Eg skreiv muligens ein skriftlig søknad med gode argument der for-argumentasjonen alltid var mykje sterkare enn mot-arumenta. Det pleide å gå i boks). Uansett. Vi hadde ein misjon: Piercing. Eg ler litt av meg sjøl berre eg tenker på det no. Men det var alvorlige greier. Hull i navlen, på ordentlig studio. Ingen spikerpistol eller varme poteter involvert.

Caroline hadde allerede brei erfaring på området, ho hadde gjort det før og visste kor den einaste aktuelle bula befann seg. Witchy-Bitchy Beauty Spot. Det svarte huset oppe i bakken. Der überkule Henny med nålene holdt til.

Dette var på den tida eg var litt søkande i forhold til ca alt, så det var fullstendig magisk å komme inn på Whitchy-Bitchy. Eg trur eg skreiv tretten sider om det i dagboka mi når eg kom heim, men eg skal prøve å begrense meg no. Uansett, eg fekk "beroligende urter" på tunga, noko som sjølvsagt satte inn umiddelbart, så når nåla blei satt og smykket satt inn befann eg meg i total avslappa og euforisk tilstand. Liksom, da. Men eg var i det minste veldig kul, sexy og ikkje minst - gjennomhulla.

Etterpå dro vi til Benedicte-storesøsters residens i Kalfaret på restitusjon. I ein fantastisk gammel villa som åpenbart hadde blitt pussa opp av hippier. Psykedeliske tapeter i alle rom, diger hjørne-plysjsofa og teppebelagte golv. Eg låg på golvet i herlig-alternativ krepp-aktig bukse og med oppbretta genser så "operasjonssåret" skulle få kvile. Og frå høgtalarane kom Kate. The kick inside. Det var, og er framleis, ei fantastisk plate. Mykje store ord om kjærleik og livets magi. Eg elsker det. Og eg hører Caroline si stemme syng oppå Kate si; Belzebub is aching in my belly-o.

Ringen er forresten ute for lengst. Og ja, mamma blei forbanna. 

Hei, desember!

Eg kjenner deg i magen allerede. Du treng ikkje overdrive sånn for å få oppmerksomhet. Kaste regn på vinduet mitt. Få Scandic-flagget på Hotell Neptun til å stå rett ut (eg veit kva som står på det!). Og det trikset med lyn og torden etterfulgt av snøballstore hagl i går. Kom igjen. Du får nok oppmerksomhet fra før.

Men eg gleder meg til jul!

Bilde fra weheartit, som vanlig

Herr og frøken Nilsen

I og med at min oppdragelse har vore styrt ca 50 prosent av ein nordmøring med hang til "gittar" og visesong, har min musikksmak meir eller mindre frivillig blitt påvirka av dette. Det begynte med Lillebjørn, fortsatte med Joan og Joni. Og eg merker at det meste eg virkelig elsker av musikk har ein viss grad av visesong i seg.

Eg holdt på å rødme meg i hel når eg fekk kudos av Lillebjørn Nilsen på ein kommentar eg skreiv om Bert Jansch på Underskog. Og etterkvart som eg har blitt vaksen (?), ser eg kor kloke songer han har skrive. "En himmel full av stjerner" er utrulig forut for si tid, eigentleg. Det er rart å tenke tilbake på søstrene og eg som gaula denne songen som det festligste i verda, også er teksten så stor og alvorlig. Eg begynner å grine av den når eg høyrer den no. Sikkert av ein kombinasjon av nostalgi og ei djupare forståing av teksten. I tillegg til at den vart brukt i samband med Utøya i sommar.

Forresten begynner eg å grine av Knudsen og Ludvigsen også. Melodiane i versa er så triste! Høyr berre på "Kanskje kommer kongen" og "Dum og deilig"(ein høyrer det kun om ein greier å oversjå kam-spelinga). Men trist-fint, akkurat slik eg liker det.

Men det eg egentlig skulle fram til i starten, er at eg har hørt på Siri Nilsen i dag. Og herlighet, ho er flink!  Coveret er forresten tegna av dyktige Sanna, som har tegna det fantastiske bildet vi har på veggen. Siri skriv såre, fine, deilige tekster og har ein stemme av snø og vind og stjerner og alt som er bra. Eg liker "Brev" best. For det passer så fint no i november, når dei har hengt opp julestjernene i gata utan å slå på lyset, og Vegard skulle fylt 30 år, akkurat som eg gjorde. Sjølv om det gjer vondt, og sjølv om eg savner han kanskje enda meir enn eg gjorde før, så veit eg at inne i meg vil han bli like gammel som meg sjølv, kvart år og kvar einaste dag. Om ikkje anna.

har du det fint nå, er du et vakkert sted uten farer?
jeg har blitt stor nå, men skriver fortsatt brev til en som ikke svarer


og disse gatene er dekket av alle dine gamle fotspor
jeg følger etter dem så godt jeg kan
men jeg husker ikke hvor du tro
og jeg har ikke tid til hjertesorg, den må du ta fra meg
for det banker to hjerter i meg nå
det er så mye jeg vil fortelle deg
så mange ting du ikke vet, ubesvarte brev

Eg har lånt bildet og teksten her.

Som ein jet-motor

fyk dagane avgarde. Samtalane mellom kaffidama på hjørnet og meg sjøl handlar utelukkande om vêret og kor fort dagane går. Det kjennes som om det er fredag og mandag kvar dag, heile tida.

Så eg har tenkt tilbake på sommaren, de veit den som aldri kjentes som om den verken kom eller gjekk, som var ei boble med godt, vondt, bittert, søtt og salt. Som var varm og kald, og for andre sommar på rad bada eg ikkje i norsk vatn. I den anledning prøvde eg å sende over bilder for å illustrere min sommar tjue-elleve. Det gjekk ikkje. Mobilen ville ikkje samarbeide. Så eg skriv bildene her, så får de lage dei i hovudet sjølv:

Bilde 1:
Sein-april. Det næraste vi kom sommar, iallefall i forhold til varme og sol. Bergenfest og glede. Latter, venner og vin på taket. Musikk, ballongar og årets einaste nachspiel.

Bilde 2:
Fine kvelder på Legal. Bobler i blodet, fnisete jenter og skribling av pompøse ord på dogg frå varme kroppar på vinduet.

Bilde 3:
Ryggen til Cecilie som skuar utover stranda, høgt oppefrå, på ei klippe på Kypros. Etter tre kvarter surrande rundt som mygg i syltetøyglas fann vi vegen til havet. Og livet kunne ikkje bli bedre.

Bilde 4:
Brodert duk og utdelte kort for ein omgang trippel Idiot på verandaen, også dette på Kypros. Malibu og cola i glasa. Vi er då ikkje gamlisungdom for ingenting, må vite.

Bilde 5:
Tilbake i Bergen. Te, epler, mann og Morgenbladet på frokostbordet. Mannen er forresten ikkje på bordet, men ved sida av.

Bilde 6:
Anne Mari og eg. Arm i arm nedover smaua i byen eg elsker. I shorts, faktisk. Sushi på taket og vin kvar dag! Eg kan lukte ho på pikerommet lenge etter at ho har reist. Ingen lukter så godt som Anne Mari.

Bilde 7:
Maja, Leonard, mamma, pappa og eg på Askøy. Små barnehender sorterer blad frå blåbær på ei rist i hagen. Og den store sjøen vi bada i når vi var små er berre ein dam no. Vatnet er kaldt, men dei finaste ungane i verden dypper både tær og knær nedi likevel. Alle skjell og krabbeklør er skattar.

Bilde 8:
Nathalia og eg, ekstatiske på Rihannakonsert. Røde lepper, dobbel dose vin i plastglas. Og når sexbomba i bikini syng "Redemption song", grin eg auga mine ut for alle dei som ikkje fekk leve lenger enn til slutten av juli i dette året ingen nokonsinne gløymer.

Bilde frå weheartit

Oi. Eg er tretti.

Og ja, bare kall meg patetisk, men her eit par ting eg har hatt glede av i mi første veke som tredveåring:

1. Eg er like gammel som Britney, ergo har eg omtent likt utgangspunkt dersom eg også var koko, hadde barbert av meg håret og alt det der. Og dersom eg hadde hatt like vertøy som henne for retusjering. Det har eg forsåvidt faktisk, i kraft av å bu saman med ein photoshop-ekspert. Eg berre unngår å benytte meg av han (eg tipper han ikkje gidder heller - derav temafest på bursdagen)... Men eg også kan sjå slik ut som tredveåring!

2. Nokre av kundane mine insisterer framleis på at dei vil snakke med "ein voksen" framfor meg på jobb. Eg velger å tru at det betyr at eg ser ut som ein ungdom.

3. Dama på polet ba meg vise leg. Eg burde kanskje i samme slengen opplyse om at eg sa: Seriøst? Eg handler her heile tida, og kjøper altså alle desse boblene i anledning min trettiårsdag i helga. Dama i kassen repliserte: Er det sant? Åh, eg husker når eg fylte tretti... Etter dèt går alt nedover.

TAKK SKAL DU FAEN MEG HA!

4. Jaja.

5. Rester fra bursdag. Sjokolade kvar dag!

6. Og kake!

7. Og vin!

8. Britney.

HURRAAAAAA!

Eg erklærer herved bursdagsuka mi for åpna! Søndag blir eg 30 år, og det føles så latterlig at eg ikkje kan forstå det. Men det skal feires!

Bilder lånt herfra.

Søndag; eg liker deg.

Bent trossa været og gjekk ut for å kjøpe nybakt brød. Lang frokost med aviser, kaffi og egg er alltid ein slager i min verden. Rød og eg hadde vurdert fjelltur, men ettersom det regna i kryss på vindua mine, sendte eg ho ein sms og sa at eg nekta. Ho var enig. To timer på Dromedar over meir kaffi og gulrotkake med favorittrødhåringen min var ei smart prioritering.

... Og alt dette skjedde når eg var tjueni. Beklager fokuset på tall. Eg veit det ikkje betyr noko.

Ho gjer det igjen og igjen, ho Maria.

Mena, altså. Ho er ei av desse som berre får det til, og eg beundrer det veldig. Å lage såre, vakre sangar gang på gang, som kjennes ekte og tåredryppande og veldig private uten at ein tenker "no får du gjeee deg", eller som Bent seier; "slutt å syt".

Eg håper det er sant det som sangane og tekstane hennar får meg til å føle, nemlig at ho Maria Mena er ei skikkelig bra dame.

Dette bildet av henne får meg nesten til å dåne, og gir assosiasjonar både til Svanesjøen og Carrie Bradshaw på senga i Paris. Eg lånte det her.

Eg ler meg i hel!

Som kjent har eg statistikk over besøkande per dag, kva slags innlegg som blir mest lest og søkeord som blir brukt for å komme seg hit. Dagens statistikk er den hittil festligste; "Trine Grønseth toppløs". Vel, beklager å skuffe nokon, men om dèt skulle vere interessant må ein sannelig tråle internett for evig.

Dessuten veit eg nok kven syndaren er, sidan vedkommande tydeligvis ikkje har så fancy statistikk på sin blogg, og sikkert skulle teste ut systemet mitt. LENE? Din frekkas!

Takk forresten for superhyggelig og supersurrealistisk bursdagsfeiring i går! Du er dronninga av partyfiksing og alt er tilgitt. Og om du på død og liv vil sjå pupper - versågod, her er Lily Allen sine.

Jamen, okei!

Den satt godt, den sjuka, rett i lunga. Fytti, for noko drit. Dei litt dumme dagane strak på sofaen gikk liksom ikkje over, og blei etterkvart til seksten dager. Med førti i feber og pust som ein fortsatt røykande KOLS-pasient. Sjøl dobbel penicillinkur ville ikkje ta knekken på det særlig raskt, noko som resulterte i at Palma-turen med jobben som eg hadde gleda meg til i heile år - den gikk i boss. Det var faktisk urettferdig, og veldig, veldig leit. Eg var (heldigvis) såpass slapp og trasig i formen på torsdag da legen min sa "Niks!" at eg bare: "Neivel, whatever". Men søndag da all feber var vekke og kroppen kjentes litt bedre og alle kollegaene mine hadde komt tilbake og tapetserte veggen på facebook med statusoppdateringer om champagne, sol og båttur... Da ville eg bare grine og legge meg ca etter vestlandsrevyen. Men lovnader om ny tur neste år er heldigvis plaster på såret! Da må eg få dobbelt så masse champagne!

Palma var sikkert ikkje spesielt gøy, forresten. Det er så tyypisk å bare skryte på facebook.

Velvelvel,

Te er godt, høst er kos, pledd og sofa stas. Men etter tre dager i horisontal stilling under dyna begynner eg no å få nok.  Eg vil herved erklære neglene mine ferdig lakka, hosten ferdig hosta, kroppen ferdig fryst/svetta og maxgrensa for tedrikking per uke for oppnådd.

Nattevakt.

Eg ser på statistikken at de les bloggen midt på natta. Klokka tre, to og fem. I dag var det to av dykk innom klokka ni. Kven og kvifor? Eg er så nysjerrig! Eg veit kordan de kjem dykk inn, kva slags søkeord som gir vegen hit, men eg veit ikkje kva de vil her. Fortell meg! Da blir eg så glad.

Klokka ni i dag satt eg på Pingvinen og god-mimra med fine, gode Johanna over en-to-tre glass vin. Din tur!

Apropos bildet. Eg veit om mykje vakkert i verda og er så glad for at eg lett lar meg glede og begeistre. Men ingenting sett meg ut i så stor grad som nordlyset. Om Gud fins, trur eg han lagde nordlyset idèt han tok saltomortale av ivrighet etter å ha skapt det akk, så komplsert-fantastiske mennesket. Om nordlyset derimot har mekka seg sjøl, trur eg det er ein fusjon av alt, absolutt alt som er fint og fantastisk i verda. Eg grin som ein unge kvar gong eg ser det. Det er det vakraste som fins, og Jan Teigen kan berre zip it.

PS: Dette innlegget er laga i ørliten alkoholrus, men det betyr på ingen måte at det ikkje kjem frå hjertet likevel.

PS2: Om du aldri har sett nordlyset må vi rett og slett lage nordnorge-ekskursjon og dra på jakt a`la Johanna Lumley pronto!

Oldemors veranda.

Ein ettermiddag i juli. Skog med lange skuggar til høgre. Hav rett fram. Kaffibord til venstre. "Finstua" rett bak, gjennom døra og forbi Sandersongardinene, framleis ikkje falma etter tretti år. Der står lampa med glassfot og hankar av svanehalser. For 24 år sidan skulle eg trekke ned persienna sidan sola forstyrra Heidi og mitt sitt improvisatoriske og særs ufaglærte pianospel. Teknikken min for å lukke persienna var eksperimentell, i og med at eg har vokst opp i eit persiennelaust hus. Så eg trakk i snora, rygga og kjende panikken bre seg i det eg høyrde eit dunk og eit knas. Lampa låg på golvet. Den eine svanehanken amputert like ved. Eg sprang ned den brattaste trappa i verda og gøymde meg under den medan tårene spruta.

Like etter kom tante Grete listande ned. Tørka tårene mine og kviskra at dette skulle vi fikse. Fem minutt og litt superlim seinare, var lampa like fin. Oldemor satt framleis fornøgd i gyngestolen i nabostua og høyrde på nyhetene.

Alle desse åra og lampa held stand med begge hankane tilsynelatande intakte. Eg stryk framleis over den med fingeren og kjenner det lille hakket i skøyten kvar gong eg er der. Tante G redda dagen og oldemor oppdaga aldri det vel-limte skåret. Trur eg, då.

På lørdag

 Var Agent K og Tante T på rek. Det var lenge siden vi hadde sett kvarandre sist, så gjensynet måtte feirast.

Det merka eg nesten heilt til i dag. Og i dag er det tirsdag.

Landet mitt. Folka våre.

Vårt og mitt lille land vart rista og forsøkt ødelagt forrige fredag. Den 22. juli 2011 vil aldri forsvinne som ein heilt vanlig dag. Eg var på Kypros. Cecilie og eg satt i skyggen under bartrær og såg utover det klaraste vatnet eg har sett nokonsinne, drakk øl og spiste sandwich med bacon og halloumi da eg fikk ein sms fra Heidi der det stod at nokon hadde prøvd å sprenge statsministeren. Eg såg for meg at nokon hadde kasta ein kinaputt inn vinduet hans. Vi skjønte ingenting. For ingen sprenger bomber i Norge.

Vi hadde planlagt å spise på restauranten vi gjekk forbi på veg til stranda kvar dag seinare den kvelden. Dei siste timane på stranda nevnte vi det med jevne mellomrom; kva kan ha skjedd heime? Eg kjende meg rar i kroppen. I den siste meldinga fra Heidi hadde ho skreve at ho ikkje trudde nokon var drept, men at VG på nett hadde mest om saken. Vi hadde ikkje internett.

Som planlagt gjekk vi for å spise. På restauranten med ein hage full av høner, egg, lime, auberginer og fersken i hagen. Der gamlefar satt i skuggen med ei øl kvar ettermiddag når vi gjekk forbi og sjekka korleis det stod til med egga i redet. Han sa kvar gong at vi skulle få egga i suppe neste morgon. Eg sa: "Noooo!" med tulletrist stemme og vi lo alle tre.

Når vi skulle bestille mat viste det seg at eigaren av restauranten trudde vi var tyske. Då han forstod vi var norske, sa han at det var forferdelig det som hadde skjedd i Oslo, han hadde sett det på nyhetene. Vi snudde oss for å sjå på tv`en bakerst i lokalet. Den viste berre greske såpeseriar. Bent sendte melding der det stod at ein mann i politiuniform hadde angrepe Utøya, at det var masse spekulasjonar og drepte ungdommar. Vi blei numne i kroppen. Ville berre tilbake til hotellet.

Heldigvis hadde vi nrk på rommet, og ettersom vi kom akkurat i tide til å sjå pressekonferanse med Jens Stoltenberg og Storberget etterfulgt av ein ny pressekonferanse på Politihuset, innsåg vi sakte, men sikkert omfanget av det som hadde skjedd heime. Dei meldte om ti drepte på Utøya og sju i regjeringskvartalet. Vi vart lamslåtte. Det var vanskelig å sovne, samtidig som vi var utmatta av varme, sol og sjokk.

Morgonen etter hadde tala på omkomne auka til 84 på Utøya. Åttifire ungdommar skutt på ei øy utan andre rømningsmuligheter enn å svømme i iskaldt vatn. Det var som om hjartet mitt revna. Vi gjekk til stranda omtrent uten å sei eit ord. Og kvar gong eg var i sjøen, tenkte eg på dei som hadde svømt for livet langt der vekke. Heime, i landet mitt.

Det var surrealistisk å tilbringe dei to siste dagane i solsteiken på ei gresk strand, medan morgonane og kveldane vart tilbragt grinande foran tv med hjerteskjærande, norske nyheter.

Mandag kom og vi skulle heim. Vi fekk aviser på flyet tilbake. Mellom taxfreeposer og skrikande ungar, med skjelvande, brune hender las vi historier frå øya. Det hadde faktisk skjedd.

Vi landa på Flesland klokka ti på kvelden. Den første meldinga eg fekk når eg slo på telefonen, var frå Linn, som lurte på om vi ville vere med i rosetog. Eg såg for meg eit tog på størrelse med det på allehelgensaften, og skulle ønske eg kunne ha vore der.

Nyhetene på tv når eg kom heim var overveldande. Mengden menneske i lys- og rosetog over heile landet var ubegripelig rørande. At så mange menneske samla seg i sorg og støtte var like overveldande som angrepa var grusomme. Stolte, uredde, hand i hand gjekk hundretusenvis av folk ut i gatene ein skulle tru ville vere folketomme og prega av redsle. Barack Obama sa han aldri hadde sett liknande og at Norge i den samanheng var det største landet i verda. At det var nettopp han som sa det, er likegyldig. Men at det blei sagt, og at verda såg oss og var overraska, støttande og imponerte, det er viktig. Det gjorde meg så stolt.

Eg syns det er vanskelig å skrive noko om dette, på mange måter føler eg at eg ikkje har rett til å føle noko rundt det. Men no har eg gjort det likevel. Eg er ufattelig heldig som ikkje på nokon måte har mulighet til å forstå smertene og traumene til dei som opplevde 22. juli på Utøya. Men det hindrer meg ikkje i å føle med dei som var der, dei som har mista nokon, på dei som enda ikkje har blitt funne, og på alle dei som bidro på ein eller annan måte. Alle dei som er tvungne til å fortsette å leve, sjølv om det er det vanskeligste dei kjem til å måtte gjere nokonsinne.

Eg er stolt av landet mitt, og så ufattelig glad for å vere ein del av eit folk som snur noko grusomt til det beste dei kan, uansett kor vanskelig og tungt det er. Noko betre enn hat og krig. Fred og kjærleik.

Kaffe? Te?

Mens eg desperat venter og teller ned til ferie og hav så langt auget kan sjå, begynner eg som vanlig å lengte litt etter mørke kvelder, haust i lufta og knasande lauv under skoa. Og seine oktoberaftener med te i koppen. Bent sendte meg ein link med årets vakraste koppar, og sjølv om eg foretrekk koppar med hank hadde eg takka ja, tusen takk! til å ha ein slik skatt å supe av. Har de nokonsinne sett finare?

Sjå fleire her!

Sadness is a blessing

Sadness is a pearl

Sadness is my boyfriend

Oh, sadness, I`m your girl

Denne sommaren har vert merkelig. Eg har trudd den har vore like rundt hjørnet konstant. Det var eigentlig mest sommar i april under Bergenfest. Etter det har været operert med eit fiffig reknestykke der ein soldag er lik ti påfølgande regndagar. På langt nær herlig frekt. Berre frekt.

Eg har tenkt mykje på sommaren 2006. Det var ein spesiell sommar. Eg budde heime, jobba på sjukehuset om dagane og var med Molly om ettermiddagane. Det var sol, og vi var på Langeland og bada omtrent kvar dag. Spiste After Eight-kuler og fylte NAF-boka i mamma sitt hanskerom med tomt godtepapir og syns vi var kjempemorsomme. Vi var forelska, hadde kjærlighetssorg og sommarfuglar i magen, alt om ein annan. Såg Six Feet Under om kveldane. Det var i det heile tatt ein sommar der ting gjekk for fort, for sakte, bakover, rett fram og i alle retningar. Med soundtrack av Death Cab For Cutie, Imogen Heap, The Shins, Regina Spektor og Laleh. Vi hadde nedrulla vindu i bilen, vind i håret og sang "your love is gonna drown" igjen og igjen.  Eg følte meg veldig stor, veldig liten, og det var Vegard sin siste sommar.

I dag etter hundre meldingar fram og tilbake med Molly på facebook, sendte ho meg Laleh sin "Live tomorrow" og eg måtte berre høyre gjennom alle songane fra min 25. sommer og påfølgande haust. Denne blei spilt omtrent i hel. Vegard er mitt tre som framleis er grønt i november. Versågod, høyr her!

Laleh, November

Å, kom vi sover över

Eg har voldsom hangup på Veronica Maggio om dagen. Magisk fin, deilig, trist-fin pop medan ein ventar på sommaren. Dei seier i avisa at den kjem i morgon, neste veke, at den har komt. Men dei lyg. Eg har ikkje gått barføtt enda, og heller ikkje svømt i verken hav eller vatn. Og inntil eg har det, er det framleis vår.

Bent er i Sverige for å fotografere Hansen sin haustkolleksjon (eller treffe Veronica Maggio?) og eg har hatt familien Grielsen på middag etterfulgt av is og yatzy. Eg mistenker at Maja kan bli ein skarp konkurrent i framtida. Ho gruste oss alle, og eg husker mine egne seks år gamle fingre som telte prikkar og hadde ein skjelvande angstball i magen, eg hater framleis å tape. Ein is-høg Leonard var litt mindre interessert, men desto meir engasjert dei gongane han gadd å trille: "Eg vant, eg vant, hurraaaa!" Stas med besøk av yndlingsungane med foreldre på ein slapp søndag.

No ser eg på klokka og teller ned til mannen skal komme heim igjen, så vi kan ha fri saman i morgon og sole oss i parken. Det er lov å håpe!

Her er litt av yndlingssangen min fra Satan i gatan.

Jag är for full
Du är för ung
Jag ser dig prata men hör inte et dugg
Letar mig ut
Blinkande ljus
Andas, andas, allting snurrar rundt

De stänger men ingen bryr sig
Blir blind när alla lamper lyser
Mm, det här är värt att dö för
Jag tror mitt hjärta blöder

Jag er så svag
ger dig en kram
Jag ser dig ringa men har inget val
Vi går på rad
Sotiga barn
Barfota føtter gennom hela stan

Altså, no kjem de til å bli sjokkerte,

for eg skriv mitt andre innlegg på ein og samme dag! Eg ser nemlig at eg har fleire besøkande om dagen, noko som faktisk sjokkerer meg litt i og med at det skjer lite her. Og eg er jo her for your entertainment!

Eg har jo vore heime aleine i nesten tre veker og har hatt mykje fritid. Spesielt sidan det har regna, regna, regna og regna. Ingen som bur i Bergen kan ha klart å oversjå akkurat dèt. Men eg veit ikkje kva eg har gjort desse vekene, egentlig. Eg har iallefall merka at Bent kanskje er flinkare enn meg til å tømme oppvaskmaskina. For eg føler eg har tømt den tusen ganger og får narkolepsi av kjedsomhet kvar gong. Så eg har konkludert med at det faktisk er gøyare å vaske opp sjøl. Ellers har eg fått bekrefta at det ikkje er lurt å springe ned trappa med høge hæler etter å ha sett fyrverkeri 17. mai med tretten glass bobler innabords. Blåmerkene er borte no, men det var ein fin hyllest til nasjonaldagen å sjå ut som eit norsk flagg over heile underkroppen.

Ellers har eg vore relativt flink til å trene og drikke meir vin. Mulig vinninga gjekk litt opp i spinninga. Eg har jobba mykje. Innsett at om folk heiter "Plage" til etternavn (det er sant!), så er det ein god grunn til akkurat dèt. Kjære fru Plage, om du les dette: Det er heilt greit at du held deg i Ytre Arna.

Eg har skrive fleire barnedikt. Av alle ting.

Hatt besøk av mamma og pappa i anledning Rune sin disputas. Vi koste oss veldig og Rune gjennomførte disputasen strålande og vi var superstolte. Eg fekk ikkje tid til å lese heile avhandlinga hans før Bent kom heim. Det gjorde han nemlig i går, og det var godt å ligge inntil ein kropp igjen og ikkje berre reserveputa.

I morgon skal vi til Sogn for å feire 40-årsdag. Det gleder eg meg til! Vi skal kjøre verdens minste bil dit, og eg regner med det blir sol og glede!

Det er sikkert nokon som syns det er sjarmerande at det regner i Bergen heile jævla mai. Men nok er nok, Per Kokk!

Eg kan ikkje bake.

Forrige gang eg prøvde var til bursdagen min i november. Bent syns eg hadde lagd "fantastiske biscotti". Problemet var at eg hadde prøvd å lage brownies. Og at det smakte biscotti hadde kun vert bra om det faktisk var det eg hadde meint å bake.

Sjokoladekaka til Molly sin bursdag var heller ingen stor suksess, da eg langt uti røre-mekkinga oppdaga at eg skulle bruke ei form på 15 cm - noko som eg vil påstå er ein vits av ei "kakestørrelse". Ingen normale mennesker eig vel ei femten centimeter stor kakeform uansett. Vel. Eg putta røra i den minste formen eg eig, og resultatet blei deretter. Søstrene og eg skulle ut og spise tapas først, og eg hadde altså eplekjekt tatt på meg å bake kake. Vi tok med oss kake fra Deli de Luca på veg heim, og søstrene mine holdt på å le seg i hel når dei såg den miserable kuruke-kaka som låg på disken på kjøkkenet. Jaja. Eg trøster meg sjølv med at mine siste og totalt katastrofale bake-prosjekt kom fra samme bakebok. Det er sikkert noko feil med oppskriftene.

Fint bilde? Eg elsker det! Sjå meir her:
http://www.jacobsutton.com

Har du sett!

Eg har lenge lurt på om appelsinhud er eit nymotens fenomen, eit produkt av verda og maten vi lever i og av. Alt var jo bedre før. Og damer på bilder fra tida før photoshop og retusjering ser alltid ut som om dei er laga av porselen og marsipan. Men sjå kva eg kom over i dag: Jayne Mansfield, et av verdens største sexsymbol - ho har det! Så no kan eg legge meg.

Om litt er det Norge-bursdag - hurrahurrahurra!

Og når eg ser på dette bildet av Johanna, Linn og meg fra 17. mai i fjor, håper eg det blir like solfylt, gøy og fnisete i år som i fjor. Bent skal til Canada på jobb, så i år steller eg i stand frokost aleine, men forhåpentligvis går det greit sjølv utan hans brilliante ekspertise på området... Med frokostbobler i glasset, nypussa vindu og Bergens fineste utsikt til toget går det nok greit. Sjølv om du vil bli savna, beibi!

Brgnfst!

Idèt våren kom, starta Bergenfest. Eller omvendt. Nathalia, Rød og eg jobba som frivillige, og fekk dermed festivalpass rett i fanget. Over hundre konsertar fordelt på fem dagar i verdas finaste vårby. Knoppane brast med eit smell, og ingenting er deiligare enn å drikke bobler i parken når den er ny-grønn og fantastisk.

Naturlig nok fekk vi ikkje med oss alle konsertane. Nat og Rød hadde lært frå i fjor og hadde fri fra "dei ordentlige jobbane" heile veka. Eg kom meg lett på jobb torsdag, men tok ein svært kort dag (også kalla avspasering...) på fredag. Det koster å leike russ i dagevis. Men det var verdt det!

Joan Baez - pappas store heltinne, og dermed også mi - starta ballet på onsdag. Sidan eg jobba både på min jobb i tillegg til for festivalen, pluss at det var smekkfullt, fekk eg ikkje sett henne. Men eg gråt dagen etter då eg las anmeldelsen i avisa. Ho er over 70 og kjem nok ikkje tilbake. Men heldigvis fins Spotyfi, og eg såg dessutan ein lang og nydelig dokumentar om henne på svensk tv for litt sidan.

Det eg derimot fekk med meg, var for det meste til stor glede og lykke. Fordelen med å bu i verdens minste, store by når slike ting skjer, er at ein kan nå dei ulike scenene på eit blunk. Og dermed sjå og høyre meir. Her er det eg rakk:

Torsdag:
Pete Molinari; Bruce Springsteen og Edvard Nortons favoritt. Totusentallets nye Bob Dylan, deilig musikk, vakre menn - alle med snasne sko! Jim Stärk. Eg hadde gløymt kor godt eg likte dei! Vi gråt, lo og sang med. Candi Staton, stor stemme, ikkje min kopp te. Me And My Army. Finaste overraskelsen på Garage, fekk meg til å skjelve i knea og så smått bli groupie. Vokalisten avslutta aleine på scena med akustisk versjon av "Heartbeat", (som han har skrive saman med Robyn) og det var så fint at eg fekk gåsehud på neglene.

Fredag:
Sufjan Stevens! Fan-ta-stisk! Lasershow, sjølvlysande strømpebukser, konfetti og stas! Og då tusen ballonger dalte ned fra taket under avslutninga, skulle ein ikkje tru ein trengte meir i verda enn det øyeblikket (sjølv om Nathalia som er livredd ballonger ikkje akkurat vil skrive under på dette). Joe Bonnamassa var vi innom, men trakk gjennomsnittsalderen såpass ned at det ikkje var vits i. Eg trudde dessuten det berre var kjedelig pausemusikk når han hadde begynt. Så vi sprang videre. Til Ron Sexsmith, som var søvnig-bra og gjorde meg glad når han sang Brandy Alexander. Vi avslutta kvelden med Razika som kjem til å gjere både våren, sommaren og hausten fin med skrangle-ska`en sin. Og ja, til tross for at eg holdt på å sovne (av alderdom, ikkje kjedsomhet) - det gjorde vondt i hjertet når eg hørte denne sangen.

Lørdag:
To stykk Wainwright på ein kveld var luksus. Lucy varma opp for sin far, og vi var fire jenter på rad (for vi greidde lure inn Lene!) som dryppa tårer på både blonder og bluser når Laudon sang berre for oss. Etterpå møtte eg ei anna Trine på do og vi var enige om at det hadde vore ein fin kveld og at Triner er fine. På Garage plukka vi opp Johanna, Line og Camilla, og sprang til ein svett og herlig Håkankonsert. Eg trur Duracellkaninen er basert på ei sann historie om Håkan Hellstrøm. Og eg gleder meg til å sjå han igjen, helst med Anne Mari, som er Håkan-veteran.

For dei som lurer på korleis Bergenfestglede ser ut i praksis: Sånn!

Gult er visst kult.

Iallefall bra! Ved hjelp av en kombinasjon av Lene sin blogg  og min egen tankekraft har eg funne ut at tre av mine favorittbøker har gule framsider. Her er dei.

Tre små, men aldeles vidunderlige bøker. Om eg skulle hatt ferie og tilgang til ei strand nett no, skulle eg hatt med meg alle desse og lest dei i fillebiter. I tillegg til gule cover har dei som fellesnevner at dei gir meg latterkrampe og grineanfall omtrent samtidig. Og slike bittersøte greier er jo akkurat det eg liker best.

100 vs 30 vs 23

På Oldemor sin hundreårsdag spurte eg henne kor gammel ho kjende seg på innsida. Ho svarte at ho sjelden hadde følt seg eldre enn 23. Isåfall har eg slått henne allerede, iallefall no om dagen. Eg veit at eg har nevnt våren i dei siste søtti innlegga her, og eg veit ikkje kvifor eg lengter slik etter den i år. Vinteren i fjor var lengre enn i år. Men eg kan ikkje huske at det var vår i det heile tatt i 2010. Ikkje sommar heller, for den del. 2010 var det første året i mitt liv der eg ikkje bada i Norge. Når eg tenker på det no var det jammen superflaks at vi dro til Spania, for ellers hadde det ikkje vore andre årstider enn vinter i mitt tjueniande år.

Anne Mari og eg snakka om det når eg var hos henne; at når vi var små var alle årstider toppen på sitt vis. Snowjogs og akebrett gjorde vinteren fullkommen. Å drikke kakao på termos og spise dobbel brunostskive fra vottehand sittande på gjerdet utanfor rekkehuset i Kongleveien 1d. Tynn vårjakke og småsko var ein dobbelseier medan ein gleda seg til tusen is på 17. mai og at snøen skulle smelte på Hafstadfjellet. For det betydde at eg fekk gå uten strømpebukse. Og da var det sommar og dødsviktig å ikkje få grønske på knea. Lukta av blomsterkrans på hendene og sand i håret. Donaldblad og saft på altanen. Eg kan ikkje huske at eg måtte bruke solkrem når eg var liten, men eg måtte det heilt sikkert. Hausten, deilige haust. Med tørt løv, forhåpentligvis, og epler i alle lommer. Spennande leiker ute når det vart mørkt om kveldane og Buster kunne gøyme seg bak alle hushjørnene. Det var mange hushjørner i Kongleveien. Tjukkegenser og lue før boblejakka måtte på, berre litt kortare i armane enn sist.

No kjenner eg meg 7 år igjen. Eller i det minste 23.

Vad gør vi nu lille du?

Når Mad Men sesong 4 er ferdigsett?

Vi venta lenge med å sjå dei to siste episodane. Men no er det over og livet mitt eit vakum. Skal eg sjå Six Feet Under igjen medan eg ventar på neste sesong? Eller skal eg bare ta fram hundefløyta og blåse i den så hardt eg kan. For då kjem vel våren. Eg har vore klar så lenge!

Eg kjøpte nye støvlettar i Helsingborg, og dei kjem til å kle blomstrete kjolar og bare, sjølvbruna bein...
Skal legge ut nokre bilder fra turen til Sverige/Danmark ein anna dag. Ein dag eg ikkje er gal av lengsel etter å sjå meir av Donald Draper og ikkje må legge meg.

For det gjør eg nu, lille du.

Vakkert

I anledning kvinnedagen sendte SVT1 ein dokumentar, "Women are heroes".  Filmen er laga av JR, ein fransk fotograf og gatekunstner. Han har saman med teamet sitt reist rundt i verda og portrettert kvinner i blant anna Rio, Kenya, India og Kamodsja. Kvinnene fortel historiene sine, sterke, forferdelige og vonde historier - men dei fortel også korleis dei har klart å reise seg og fortsette liva sine trass i undertrykkelse, vald og store tap og lidingar. Undervegs har JR laga gigantiske posterar og hengt i byane og nærmiljøa der kvinnene bur. Auga til kvinnene kunne sjåast på bygninger, tog, tak og murar. Dei blei sett av alle, og kvinnene sin stolthet over å bli både sett og høyrt var ekstremt rørande.

Filmen er vidunderlig vakkert filma, musikken er fantastisk, og sist, men ikkje minst vart eg umåtelig stolt og glad over å være ein del av alle verdas kvinner når eg såg denne filmen. Kombinasjonen av å være beintøff, sårbar og medmenneskelig er uslåelig. Og eg elsker JR som har gjort dette prosjektet. Sjå den om de kan!

Eg er forresten ikkje smart nok til verken å greie å legge ut trailerane ordentlig, eller fjerne linkane. Så der har de meg; woman of the web, not so much. Men søk opp "Women are heroes" på youtube, eller last ned heile og sett av ein kveld til tårer og gåsehud.

Eg er kvinne,

og i dag er det min dag. Og alle andre kvinner, forsåvidt.

I utgangspunktet betrakter eg ikkje meg sjølv som kvinne. Ikkje dame heller. Men no når eg om litt bikker 30 år... Bør eg slutte å vere jente? Det siste eg vil er å ende opp blant dei som kaller seg "ei sprek jente på 63" i kontaktannonser. Men "dame"? Eg føler at ei dame bør gå i drakt. Og ha kort hår. Eg eig ingen drakt, og har heller ikkje særlig kort hår. Eg er faktisk såpass patetisk at min grad av lykkelighet minker i takt med lengden på håret. Men det er nok fordi eg aldri har hatt ordentlig sveis når håret mitt har vore kort. Med unntak av pottesveisen eg hadde som ettåring. Pottesveisen stilte riktignok ingen krav til meg når det kom til verken styling eller vedlikehold, så eg trur ikkje det teller. Eg skulle ønske eg var tøff nok til å bære kort hår med verdighet og livsglede. Men eg trur ikkje det hadde gjort meg meir kvinnelig. For sjølv om eg framleis berre er jente, er eg kvinne nok.

Og eg gleder meg sånn til å lufte alle jenteskoa mine når det blir mindre vind og regn! Dei står på rekke og rad og venter spent. Eg kan faktisk høyre dei sukke i utålmodighet og lengsel etter å svinse avgarde på brustein og dingle i handa når føtene mine skal gå på gras. Snart.

I have been globetrotting!

Beskjeden globetrotting, men likevel. Rød og eg stod opp klokka halv fem forrige fredag. Halv fem er så tidlig at om nokon tenker å kalle det morgon er det berre å tenke om igjen. Halv fem er natt. Og det er ein kjent sak at eg fungerer ganske dårlig når eg må stå opp om natta. Men vi hadde viktige affærer å ta oss av i hovudstaden, så eg beit tenna saman. Vi var tidlig ute til flybussen begge to, Rød stod pigg og klar som midnattsola på bystasjonen når flybussen med meg på svingte inn.

Så dro vi da. Til Velaug i Oslo. Cirka ett år etter 30-årsdagen da ingen av oss kunne komme. Vi er visst ikkje så rask i vendingane, Rød og eg. Men når vi først kom, kom vi iallefall tidlig! Oslo var stengt og stille. Og full av snø. Eg hadde i eit svært korttenkt øyeblikk sett for meg at våren hadde komt lenger i Oslo enn i Bergen, men måtte bite det i meg raskare enn ein kan sei "utepils". Det er nok meir enn ein grunn til at VM ikkje vart lagt til vestlandet.

Eg har aldri likt Oslo spesielt godt. Sikkert ikkje særlig rart, i og med at eg var der svært lite i oppveksten og dermed aldri har blitt kjendt med byen. Husker berre vi tok ein tur fra Tante Bitten og Onkel Oddvar i Sandvika då eg var kanskje sju. Eg hang meg opp i navnet "Spikersuppa", for det skulle pappa vise oss. Han syns det var stas - eg fikk det bare ikkje til å stemme. For et tullete navn på ein stad uten verken spiker eller suppe.

Men Oslo veks på meg, det må eg innrømme. Til tross for snø og holke. For det første, om Velaug seier det er ein bra by, så trur eg på ho. Når ho i tillegg beviste det med å geleide oss til kriker og kroker fulle av skatter, nydelige perler av bruktbutikker, interiør-, kle- og skobutikker og toppa det heile med byens kanskje fineste lunchsted. Eg blei forelska. Og gleder meg til å oppleve byen igjen når det er vår!

Vi var faktisk litt lure også, som la turen utanom VM og innanom By:larm! Så etter verdens lengste fredag(eg sov ikkje middag eingang!) med mengder av bobler og vin, la vi plan for lørdag kveld. På grunn av vær- og føreforhold tenkte vi det var lurt å holde oss til ei scene, sidan vi ikkje hadde festivalpass. Ingenting er som å starte "kvelden" med ei flaske lunchbobler på delings, så heimturen, pynteseansen og det meste gikk på skinner. Ut igjen på skara sneia vi innom ein stad for asiamat før vi jogga til Sentrum Scene. Det er utrulig at vi ikkje knakk eit einaste bein, for om det var oppkjøringa til VM eller kva; Velaug hadde voldsomt konkurranseinstinkt denne kvelden og det var veldig ofte viktig at vi var tidlig ute. Eg må le når eg tenker på det no, høyrer stemma hennar i hodet: Vi skal iallefall inn før de der! Kom igjen, jenter, spring! Så vi gjorde som vi fikk beskjed om og sprang.

Kveldens høgdepunkt var Sassybeat - unge fantastiske smårips, to jenter på vokal/fiolin/gitar/bass. Eg gleder meg som ein unge til plata kjem ut, det var gøy, gøy, gøy! Og eg får klump i magen av stolthet av dagens ungdom.
Det neste bandet har eg kanskje glømt. Eller var det Elvira Nikolaisen? Jo, det var det kanskje. Eg vart iallefall skuffa over henne. Men om det kun var på grunn av dårlig lyd eller om det berre var kjedelig, er eg litt usikker på. Vi gjekk iallefall på Tilt, ein veldig kul spillebule-bar. Der minst to menn fekk gjennomgå på unisexdoen. - Vi hører ingen tisselyd der inne, går det bra med deg? Ikkje la deg sjenere bare fordi vi står rett utenfor! Jenter på stigande glede/boblerus, altså....
Tommy Tokyo var fabelaktig. Karismatisk og superdyktig, eg bør jammen høyre meir på den mannen! Men på siste sangen merka Grønnsåpa at livsgleden var lett dalande. Eller, eg blei berre så sinnsjukt trøtt. Og for meg fins det ingen utveg når Ole Lykkøye set seg på skuldra. Eg må sove. Blei lett panisk da eg merka dette, for eg ville jo ikkje at kvelden skulle ta slutt så tidlig! Da er det så bra at det er trapper ned mot scena som vi kan sitte på imellom slaga. - Kan eg sove litt på fanget ditt, Rød? Og eg fekk lov! Håper Mari Boine ikkje tok det personlig, eg har tross alt litt sameblod i årene sjøl, så ikkje gjer det, Mari. Men eg sov på Rød sitt kne heile konserten.

Alt var dermed klart for finalen med Peter, Bjørn og John, som eg elsker. Stigande livsglede og ei heilt ny Grønnsåpe.

Etterpå gjekk vi på Internasjonalen og sittedansa i ein sofa medan vi tok uklare bilder av oss sjølv før vi gjekk heim og såg på barnetv på nettet(!)

Eg holdt ut heilt til halv seks, og er offisielt STOLT av meg sjølv. Og alle var enige om at det hadde vore ei fabelaktig helg!

Ikkje eitt vondt ord om VM,

Men altså... Ein heil dag med tv-bilder av skrinne menn som hopper og hopper og hopper i tåka? Og i og med at dei norske ikkje veg meir enn eit par fjør, så seier det vel seg sjølv at dei har problem med å hoppe til bunnen av bakken. Kall meg gjerne medgangssupporter, for eg hadde sikkert syns det var kjempestas om vi vann i dag, men eg er desperat etter eit alternativ!


Gjett ein gong kvar eg fann det. På FEM! Kanalen som veit kva ei kvinne vil ha. Om du er usikker på løysinga får du den gratis her av meg: 
- Serier om jenter, klær og drama, gjerne med "Girl" i navnet, type Gossip Girl og Gilmore Girls. For det siste vi treng er å bli usikre på om dei verkelig handler om jenter
- Forferdelige oppussingsprogram, helst fra nittitallet. Her vil eg gjerne trekke fram dei som pusser opp husa til folk på berre 60 minutt. Eg hadde fått sammenbrudd om eg kom heim til ei halvferdig leilighet med halvfuga bad, halvtørr maling og halvferdig stylig. - Versågoood! Kor glad blei du?! Ikkje særlig.
- Sist, men ikkje minst. Vi jenter elsker tydeligvis alt som er alternativt og overnaturlig. Snakke med englar? Jepp, loves it. Snakke med døde? Helst! Generell spøkelsejakt, meir eller mindre truverdig? Åjada!


Så no tipper eg de er sinnsjukt spente på å få høyre kva FEM erstatta VM-tåka mi med. Ein dokumentar om Hessdalsfenomenet, eit gåtefullt lysfenomen i Hessdalen i Sør-Trøndelag. Det har vore forska mykje på kva det eigentler er, og vart ifølge Wikipedia oppklart i 2007. Om de er interessert kan de lese om det her: http://no.wikipedia.org/wiki/Fenomenet_i_Hessdalen. Det var ikkje så interessant, sånn egentlig. 


MEN! Det som vekka merksemda mi ved heile programmet var at ho som hadde mest kunnskap, tydeligvis hadde sett fenomenet på nært hald og fekk dermed snakke mest om det, ho hadde bart! Masse! Det var gøy! Dessuten beskreiv ho det som "eitt kneippbrød som kom svevande innover". Så ein må jo nesten berre ta det seriøst, når det er på det viset, ja! Jaja. 


Det mest mystiske med heile dette innlegget derimot, er korleis skrifttypen plutselig endra seg med ein gong eg nevnte Hessdalsfenomenet. Dèt er noko FEM bør ta ein titt på. Eg prøver å anlegge bart i mellomtida.

Det er vått ute.

Eg vakna av regnet i dag. Til ein viss grad kan det kalles forfriskande i motsetning til dei dagane eg vakner av at vaktmesteren ruller bosspanna ut i gata. Det er hundrevis av bosspann, iallefall føles det sånn. Og han tar seg god tid med rullinga. Å bli vekka av den lyden er på lista over absolutte bunn-3 måter å vakne på.

Uansett. Rød og eg hadde avtalt å jogge klokka ni i dag. Og det med regnet var ein strek i regninga. For vi hadde gjetta og håpa på soloppgang og fuglesang (ambisiøst, eg veit), men der bomma vi kraftig. Stiv kuling, striregn og tre grader. Men vi gjorde det likevel, så poenget mitt med heile dette innlegget er nok strengt tatt å skryte litt av oss. Lårene mine er fremdeles frostskada etter 6 kilometer med piskande regn - men det kjennes likevel deilig!

No skal eg ta på meg fjeset, plukke med meg ein kaffi og sjå om eg finn på noko lurt til mamma til søndag. Kanskje eg for første gang i mitt "voksne" liv klarer å både anskaffe OG sende gave så den kjem fram til morsdagen. Eg liker å innbille meg sjølv at alle liker å få ting litt for seint, for da varer liksom feiringa lenger, sant? Eller ikkje.

I morgon skal det bli sol!

Eg elsker Scrabble, ord & vår.

Her er det eg har å glede meg til. Og å glede seg er som kjent like stas som sjokolade. Oslotur på besøk til Velaug-snupp, Kaizerkonsert, Køben/Helsingborgtur til Anne-Mi, festivaljobbing, og forhåpentligvis mange lyse kvelder, masse frisk luft, parkliv, piker, vin & sang. Og helst masse kvalitetstid med søstre, småfolk og foreldre. Eg har store ambisjoner om ein deilig vår. Og later som om den er her allerede.

Borte, men likevel der -

Bent lar seg lett begeistre, og ser vakre ting i det meste. Eg får støtt og stadig mail med ting han syns eg bør sjekke. Vi er jo ofte enige i kva som er fint og ikkje, men nokre gonger slår ting litt hardare enn andre. Denne bildeserien traff meg rett i hjartet. Dette som har vore nokon sin heim, nokon sitt liv, som berre er borte. Men som likevel kviskrar - Eg er her framleis. Eg får gåsehud.

Sjå alt her:
http://www.marcusbuck.com/freiearbeiten_restarchitektur_en.php